سه ماهگی

     همیشه وقتی وبلاگهای خارج نشینها رو دنبال می کردم با خودم می گفتم چرا این آدمها خارج که میرن یادشون می ره یه زمانی وبلاگ داشتن.شاید یکی داره ماجرارو دنبال می کنه و کلی سوال داره.

خوب چیزی ندارم بگم.وقتی میای اینجا دچار حس و حالی میشی که قابل وصف نیست و از آدم به آدم و از روحیه به روحیه فرق می کنه.

     یه زمانی استاد باسوادی داشتیم که راجع به مدیریت زمان صحبت می کرد.می گفت گاهی ساعت درونی ما تنظیم نیست.کلی کارنکرده داریم ولی حوصله نداریم.منم این مدت ساعت درونیم تنظیم نبود.

     از وقتی اومدیم همسر به شدت و با تمام قوا دنبال کاره.یعنی فکر نمی کنم کسی بیشتر از همسر دنبال کار باشه.به هرکسی اینجا باهاش سلام علیک داشته هم سپرده و رزومه فرستاده.امیدوارم تلاشهاش نتیجه بده.

      از اتفاقاتی که اینجا می افته چیز زیادی برای گفتن نیست...یا بهتر بگم اونقدر جزییات ریز هست تو زندگی در یه کشور خارجی که قابل گفتن نیست و تجربه ایه.فقط دو تا نکته کلی بهتون بگم.اینجا safety خیلی مهمه.وقتی میگم مهم یعنی اونقدر مهمه که ممکنه پلیس یا مامور امنیتی اون محل حتی با شما برخورد فیزیکی بکنه.دوم اینکه من خیلی برخورد های دوستانه ای ندیدم یا بهتر بگم سطح انتظارم خیلی بالاتر بود.حداقل شاید تو پرث اینطور باشه.ولی دوستان سیدنی رفته هم همینو میگن.سوم اینکه نمی دونم قبلا هم گفتم یا نه.کیفیت مواد غذایی اینجا واقعا خوبه و بخصوص برای ماهایی که از ایران میایم تقریبا باورنکردنیه.

     اینجا کلاس زبان میرم.سیستم آموزشیشون واقعا جالبه و حداقل در سطحی که من هستم اصلا شوخی نیست.کلیه آزمونها و ارزیابی ها دز طول کلاس برگزار میشه و اگر در اونها غیبتی داشته باشین فرصت جبران دارین.یعنی باید دوتا از سه تا اسسمنت رو پاس کنین.معلمها مهربونن.ولی اونقدری که من انتظار داشتم برای شما وقت نمی زارن.البته اینی که می گم در سطح بزرگسالانه.درسطح بچه ها هیچ شناخت و تجربه ای ندارم.

       هر وقت دلتنگ می شم فقط میرم وایمیستم  بیرون و یه نفس عمیق از هوای بهاری و پر از اکسیژنش می کشم و خدا رو شکر می کنم حدقل هوایی تمیز و آرامشی وصف نشدنی اینجا داریم.