سه ماهگی

     همیشه وقتی وبلاگهای خارج نشینها رو دنبال می کردم با خودم می گفتم چرا این آدمها خارج که میرن یادشون می ره یه زمانی وبلاگ داشتن.شاید یکی داره ماجرارو دنبال می کنه و کلی سوال داره.

خوب چیزی ندارم بگم.وقتی میای اینجا دچار حس و حالی میشی که قابل وصف نیست و از آدم به آدم و از روحیه به روحیه فرق می کنه.

     یه زمانی استاد باسوادی داشتیم که راجع به مدیریت زمان صحبت می کرد.می گفت گاهی ساعت درونی ما تنظیم نیست.کلی کارنکرده داریم ولی حوصله نداریم.منم این مدت ساعت درونیم تنظیم نبود.

     از وقتی اومدیم همسر به شدت و با تمام قوا دنبال کاره.یعنی فکر نمی کنم کسی بیشتر از همسر دنبال کار باشه.به هرکسی اینجا باهاش سلام علیک داشته هم سپرده و رزومه فرستاده.امیدوارم تلاشهاش نتیجه بده.

      از اتفاقاتی که اینجا می افته چیز زیادی برای گفتن نیست...یا بهتر بگم اونقدر جزییات ریز هست تو زندگی در یه کشور خارجی که قابل گفتن نیست و تجربه ایه.فقط دو تا نکته کلی بهتون بگم.اینجا safety خیلی مهمه.وقتی میگم مهم یعنی اونقدر مهمه که ممکنه پلیس یا مامور امنیتی اون محل حتی با شما برخورد فیزیکی بکنه.دوم اینکه من خیلی برخورد های دوستانه ای ندیدم یا بهتر بگم سطح انتظارم خیلی بالاتر بود.حداقل شاید تو پرث اینطور باشه.ولی دوستان سیدنی رفته هم همینو میگن.سوم اینکه نمی دونم قبلا هم گفتم یا نه.کیفیت مواد غذایی اینجا واقعا خوبه و بخصوص برای ماهایی که از ایران میایم تقریبا باورنکردنیه.

     اینجا کلاس زبان میرم.سیستم آموزشیشون واقعا جالبه و حداقل در سطحی که من هستم اصلا شوخی نیست.کلیه آزمونها و ارزیابی ها دز طول کلاس برگزار میشه و اگر در اونها غیبتی داشته باشین فرصت جبران دارین.یعنی باید دوتا از سه تا اسسمنت رو پاس کنین.معلمها مهربونن.ولی اونقدری که من انتظار داشتم برای شما وقت نمی زارن.البته اینی که می گم در سطح بزرگسالانه.درسطح بچه ها هیچ شناخت و تجربه ای ندارم.

       هر وقت دلتنگ می شم فقط میرم وایمیستم  بیرون و یه نفس عمیق از هوای بهاری و پر از اکسیژنش می کشم و خدا رو شکر می کنم حدقل هوایی تمیز و آرامشی وصف نشدنی اینجا داریم.

سرزمین جدید

    دقیقا یکماه پیش در چنین روزی ایران رو ترک کردیم و فرداش استرالیا بودیم....

اون روز گندترین و بدترین روز زندگیم بود و فکر نمیکنم نیازی باشه بگم چرا...تاخود فرودگاه دوحه گریه کردم.ولی بعدش همه چیز کمی بهتر شد یا بهتر بگم اونقدر خسته بودیم که تقریبا نیمه خواب بودیم و چیز زیادی یادم نمیاد.

فقط کمی از پرواز بگم که خیلیا نگران این همه ساعت هستن...تقریبا نصف بیشترش رو که خواب هستین.بقیه اش رو هم یا دارین چیزی میخورین یا فیلم میبینین یا حرف میزنین یا تو صف دستشویی هستین...! بنابرین فکر نمیکنم خیلی سخت بگذره.حداقل برای من و همسرم که اینطور بود.البته اگه آدمهای قد بلندی باشین بیچاره این چون واقعا فاصله بین صندلی ها کمه.اونقدرکمه که وقتی به صندلیمون رسیدیم من شوکه شدم.همونطور که دوستان گفتن اگر کمر دردی هستین یا مشکل نشستن های طولانی دارین حتما حتما ردیف کنار راهرو بگیرین که بتونین هی پاشین...ما که کنار پنجره و وسط بودیم و وقتی همسفرمون میخوابید باید کلی منتظر می شدیم تا پاشه...کفش های فوق العاده راحت بپوشین و حتما تو هواپیما در بیارین و گاهی پاهاتون رو حرکت بدین تا از عوارض پروازهای طولانی مصون باشین...کیفیت غذا نسبتا خوب بود و رسیدگی..ای بد نبود.در کل راضی بودم.ولی هنوز کارداره تا بهturkish airways برسه...

   در مورد بارمون ما روی چمدونمون حدود 8 کیلو اضافه داشتیم که 5 کیلو بهمون تخفیف داد و 3 کیلو کم کردیم.کوله هامون رو وزن نکردن...هرکدومشون حدود 10-12 کیلو بودن...فقط ساکهای دستیمون رو وزن کردن که یکیش 8 کیلو و یکی 8.5 کیلو بود که گیر ندادن.یه کاور لباس هم داشتیم که اونم وزن نکردن.

    توی این یه ماه medicare رو گرفتیم و بعد از حدود یکماه کارتهامون اومد.البته با احتساب تعطیلات فکر کنم حدود دو هفته ای باید برسه و تو این مدت می تونین از کارت موقت استفاده کنین.تو اوایل ورودتون ممکنه درگیر آلرژی فصلی بشین که دو هفته با قرص تحملش کنین خوب میشه...

     نکته دیگه ای که فهمیدم سنترلینک هیج خدمات خاصی به ما که بچه نداریم نمی ده و هیچ کلاسی هم بهمون معرفی نکرده.کلا خدمات خاصی نداشت. من هنوز کلاس رایگان رزومه و employment پیدا نکردم ولی کلاس زبان از 150 دلار برای یه دوره 6 ماهه پیدا کردم که البته مخصوص migrantهاست.اینجا هم AMEP Program وجود داره.البته دوستانمون کلا توصیه  میکنن کلاسها رو نریم.چون سطح کلاسها واقعا پایینه به نظرشون.ما فعلا تجربه خاصی نداشتیم.

     در مورد کیفیت زندگی و lifestyle اگه حتی یه نفر کار کنه قیمتها واقعا خوبن...ولی وقتی دلار خرج میکنین 21000 تومن پول ماست دادن واقعا زور داره...ولی کیفیت مواد غذایی به ویژه گوشت ها واقعا بالاست و قیمتش هم خیلی مناسبه.ولی قیمت سبزیجات و میوه جات اوایل خیلی به نظرمون گرون بود ولی الان کمی بهتر شده.بخصوص اگه جاهایی که ارزونتر هستن رو بشناسین.

     در مورد برخورد و رفتار استرالیایی ها و کلا غیر اسیایی ها(چون واقعا خیلی از بورها ممکنه اوزی نباشن) خیلی خیلی خوب و friendly. ولی از برخورد سایرین بخصوص آسیایی ها چیزی متفاوت تر از ایران ندیدم.همونقدر سرد و بی روح و بدون لبخند و تاحدودی غیر دوستانه.در کل برخورد عمومی از سطح انتظار من  پایین تره و به نظرم مودب ترین مهاجرین آسیایی ایرانی ها هستن که خوب دلایلش جای بحث داره...

       به توصیه دوستان در commonwealth bank حساب باز کردیم و فعلا از همه چیزش بخصوص بانکداری الکترونیکی اش واقعا راضی هستیم.ضمنا در ماه 4 دلار هزینه حسابه که اگه در ماه دو هزار دلار تراکنش داشته باشین اونو ازتون نمیگیرن.ولی فکر میکنیم که اگه یه حساب دیگه تو یه بانک دیگه هم داشته باشیم برامون بهتره...بنابرین احتما بخشی از پولمون رو هم در یک بانک دیگه بذاریم.

       در مورد خونه گرفتن هیچ تجربه ای ندارم چون روز دومی که رسیدیم خونه گرفتیم. اونم در همسایگی دوستانمون در یک آپارتمان که خانم صاحبخونه حتی مدارکمون رو هم چک نکرد...همونجا قرارداد نوشتیم و امضا کردیم.برای همین تجربه خاصی ندارم.ولی کلا دوستانی که اومدن حداکثر ظرف یک هفته تا ده روز همه خونه پیدا کردن...بنابرین به نظر مشکل خیلی خاصی نمیاد.

     در مورد سیم کارت ما برای ماه اولمون ویرجین گرفتیم ولی خیلی ازخدماتش راضی نیستیم ضمن اینکه تماسش با اپراتورهای غیر ویرجین خیلی گرونه.در نتیجه تصمیم داریم از این ماه روی لایکا سویچ کنیم که قمیتهای بین المللی و میزان اینترنت و اینهاش واقعا بهتره.کیفیتش هم از نظر آنتن دهی توسط telstra که شبکه مخابراتی خود استرالیاست support میشه.می تونین همین شماره تون رو داشته باشین و مشکلی نداره.اینو یکی دیکه از دوستانمون که داشت به ما پیشنهاد داد.البته اکه بخواین به صورت plan گوشی هم بردارین باید ویرجین یا ودافون رو انتخاب کنین...چون لایکا پلن نداره.

      یه نکته مهم هم حتما حتما از ایران تبدیل بیارین و سعی کنین چیزهای سبکی باشن...چون پریزهای اینجا خیلی پایینن و اگه مثل مال ما سنگین باشن اصلا واینمیستن و حسابی اذیت میشین.اینجا هم خیلی گرونه .10 تا 12 دلاره و ما هنوز دلمون نیومده بگیریم 

قدم به قدم 2

چند روز پیش دوست همسر که قراره بریم پیششون یک ساعتی باهام حرف زد و کلی منو از فریت منصرف کرد.با یه حساب سر انگشتی هم دیدیم زیر 100کیلو فریت داریم.برای همین خیلی مردد شدیم. 

فعلا افتادیم به فروش لوازم اضافی خونه.برای همین حجم کارهای روزهای آخرمون چند براربر شده. 

فریت رو هم قرار شد چند ماه دیگه که برگشتیم انجام بدیم.تا ببینیم چی میشه...  

برای باری که توی دستمون تو کابین می بریم در نهایت تصمیم گرفتیم فقط من یه ساک کابینی کوچیک داشته باشم و همسر همون کوله اش رو برداره و کاور کت شلوارش ...حوصله دردسر و پرداخت اضافه بار رو اصلا نداریم . 

تا چند وقت پیش تصمیمیون بر این بود که وسایل رو نفروشیم و تو یه اتاق مامان نگه داریم.دو روز پیش یک دفعه تصمیم به فروش وسایل گرفتیم و خوب واقعا حجم بالایی کار به کارهامون اضافه شد.امیدوارم این مرحله هم هرچی زودتر بگذره

دوستانی که ویزاتون اومده و تصمیم به رفتن دارین، طوری آماده بشین که  انگار پروازتون یک ماه زودتره.کارهای ماه آخر خودشون خود به خود جور میشن...!

پ ن :دوست عزیزم خانم خ ن که برای من پیغام گذاشتین هر سوالی دارین همین جا در خدمت هستم . خوشحال میشم بتونم کمکی کنم.

پ ن :آقا حامد لاج تا گرنت ما 17 ماه طول کشید.بازم سوالی داشتین بپرسین.

قدم به قدم 1

بلاخره  استارت شروع کارها ی جمع و جور رو از این هفته زدیم.جمعه همسر اتاق کوچیک و تختش رو جمع کرد و دیروز هم  لباسهای زمستونیمون رو آوردیم و  در حین جمع کردن تابستونی ها سه تا از این بقچه های بزرگ گذاشتم برای جدا کردن بار فریت.یکی لباسهای بردنی خودم.یکی لباسهای بردنی  همسر  و یکی هم لباسهایی که باید برن برای فریت.البته در قدم اول .احتمالا موقع چیدن اون لباسها توی ساک هم باز کمی دورریزی و جابجایی خواهیم داشت.امیدوارم به موقع همه کارهامون تموم بشن.

بخش زیادی از چکاپ هامون مونده هنوز که به دلیل مشغله همسر هنوز بهشون نرسیدیم.امیدوارم بتونیم زود حلشون کنیم.

فعلا وقت آزادم رو اختصاص به زبان دادم.کلاس free discussion هم می رفتم که عملا کمک زیادی نمی کنه و خیلی پر بار نیست.احتمالا خودم ادامه بدم به زبان خوندن.

AUD

بلاخره چشممون به جمال دلار استرالیا روشن شد و دلاری 2860 تومن خریدیم و خیالمون کمی راحت شد